biten kavga

 

öyle derin bir çıkmazda da değilim

bana verilen gücü tümüyle

bazen fazlasını dileyerek 

kendi kazdığım kuyudan

mutlaka çıkacağımı bilerek

kullanıyorum.

yağmurlu bir nisan sabahı

ve soğuk bir ocak akşamı

aynı parkta, aynı bankta, aynı yöne dönük

oturuyorum.

bir şarkı tutturmuşum

ağlamaya meylim var

sana acıyorum, dağınık bir koltukta oturmuşsun

sana acıyorum, şimdi burada olabilirdin

sana acıyorum, mutlu günlerin uzaktan bakanısın

sana acıyorum, bende hala var oluyorsun

kendi açtığın delikte,

ancak kendi cüssenle

hiç büyümeden ve hiç de eksilmeden

biliyorum.

aşk şimdi uzaklara daldığım bir pencere

ki öyle yarın yokmuş gibi

yani kayıtsız da bakamadım hiçbir manzaraya.

aynı hayata doğuşumuza,

kimi zaman aynı acıyla sınanışımıza

ancak birbirimizin omzuna hiç sığamayışımıza 

üzülüyorum.

her yokuşun bir inişi

ve evet gayet görülebilir 

her inişin bir yokuşu var

bana düşen bir çıkmaz sokakta aksimi görmek 

isyan etmiyorum.

sızının büyüğü ve küçüğü

acının tahmin edilebileni olmaz

bana düşeni göğsümde taşımaya 

ve gerekirse yekpare bununla var olmaya

hazırım. 

ölüme denk düşen adın,

dudaklarıma değmeyecek bir daha.

sen kendi evreninde,

yalnız nefes alan bir zeytin ağacı olarak

bende ve diğer her şeyde

başka hiçbir anlam ifade etmeden 

yaşayacaksın.

uzun ve dingin bir yaşam sürecek olman,

bana yetecek

hissediyorum.