kader

senin bana kimi zaman bir çocuğa bakar gibi bakmışlığın da vardır

yani azımsanmayacak bir aşktan çıkmış

biraz yaralı ve biraz alıngan yanınla

bir gece tüm gerçekliğimi saydamlaştırmaların da vardır

alınmıyorum, kırılmıyorum sana

sen sebebsiz sevilmelerin ve gün sonunda hep övülmelerin insanısın

seni olduğun gibi 

arkanda duran uzun kavak ağaçlarının

yanında duran sade bir kahvenin

seni tenine vuran güneşin ve

sırf sen oradasın diye açan bir çiçeğin hatırına 

seviyorum

ağzından çıkan tek laf beni öldürmeye

ağzından çıkan tek laf beni kristalleştirmeye

ağzından çıkan tek laf beni ağlatmaya

sevgilim ağzından çıkan tek laf 

beni bir yaşıma daha erdirmeye yeter 

bir zambağın bükümlerinin içinde ve dışında,

aşka dair bir anı duyuyorum 

başkalarının, hep başkalarından bahsettiği bir anı

burada kimse aşkı bizati yaşamamış

şimdi ben ve diğerleri diye ayrılıyor meydanlar

boş bir telaşa,

bin hezimetle karşılık veriyorum

bana senin adın

aşkın ve hasretin 

kalubeladan beridir haram 

onlar bilmiyorlar, bilmesinler 

sen benim basit dinimsin

tapınaklara ve keşişlere

peygamberlere ve kitaplara 

ihtiyacım yok.

bir ayrılık düşüne dalıyorum,

bana ait olanın ne kadar uzakta olduğunu bilerek. 

kendimi seni tanıdığım günlerin tahakkümünde

ve seni sevdiğim zamanların güzelliğinde

uzun bir yolun sonundaki yamaçtan 

aşağı bırakıyorum.